Een kroket bij een chemokuur? Dat kan beter

“Als voedingsassistent zorg ik dat het eten bij de patiënt komt. Dat is een heel belangrijk moment, want voeding versnelt het herstel. Daarom zet ik altijd net die extra stap om te zorgen dat patiënten zich fijn voelen. In het oncologisch dagcentrum werd voorheen bijvoorbeeld als traktatie wel eens een kroket geserveerd. Maar op een gegeven moment merkte ik dat dat mensen ging tegenstaan. Ze gingen dat kroketje associëren met hun chemokuur. Dat kon beter, vond ik. Ik heb toen geregeld dat het snackmenu werd uitgebreid. Mensen kunnen nu bijvoorbeeld ook een gebakken ei of pannenkoek bestellen. Dit soort taken horen niet bij mijn functie, maar ik kreeg de ruimte om mijn idee door te zetten. Dat is het fijne aan het Anna: we mogen ons gevoel volgen.”

Gewoon doen   

“Vindt iemand banaan in de yoghurt heel lekker, dan zorg ik dat hij dat krijgt. En laatst nog, toen wilde een oncologisch patiënt graag een worstenbroodje. Nou, dan haal ik dat zelf even bij de bakker. Mijn leidinggevende was toen trouwens niet bereikbaar, dus ik wist niet zeker of dat wel mocht. Toen dacht ik: ik ga gewoon. Dat kan hier ook hoor, we krijgen veel ruimte om zelf het initiatief te nemen bij dit soort dingen. Zolang het maar in iemands dieetplan past.”  

Aansterken  

“De lijntjes zijn hier kort, dat werkt fijn. Dus als ik wil overleggen met een verpleegkundige, logopedist of diëtist, bijvoorbeeld of iets binnen het dieetplan past, dan stap ik gewoon bij diegene naar binnen. Dat is het mooie aan mijn werk: samen met de diëtist kan ik ervoor zorgen dat iemand die doodziek binnenkomt, dankzij de juiste voeding weer aansterkt. En de dankbaarheid van patiënten wanneer ik aan hun voedingswensen tegemoetkom, geeft me veel voldoening. Daar ben ik overigens niet de enige in, hoor. Mijn collega’s werken graag mee aan mijn ideeën. We doen allemaal met alle liefde iets extra’s voor onze patiënten.”