Ik neem de tijd, voor bewoners én voor mijn collega’s

“Onze dementerende bewoners kunnen vaak niet te veel prikkels tegelijk aan. Daar houden we rekening mee. Iets hoeft niet direct te gebeuren wanneer wij dat willen of wanneer het in de planning staat. De bewoner heeft juist ruimte en rust nodig. We moeten goed naar hen luisteren. Ik geloof dat je met liefde en geduld veel voor elkaar krijgt. Zegt iemand ’s ochtends nee tegen het scheren? Dan probeer ik het na het ontbijt gewoon nog een keer. En vaak lukt het dan wel. Je ziet direct wat voor effect dit op de bewoners heeft. Ze voelen zich dan echt op hun gemak. Die instelling past bij wie ik ben: ik ben eigenlijk altijd zen. Of ik nu thuis ben of op m’n werk.”

Stap voor stap 

“Ik gun mensen de tijd. Onze bewoners natuurlijk, maar ook mijn collega’s. Zo wilde één van onze bewoners nooit douchen. Maar zodra ik er was, lukte het wél altijd. Een collega wilde weten hoe ik dat deed, en keek met me mee. Ik heb haar toen al mijn handelingen uitgelegd. Dat je bijvoorbeeld beter niet kunt zeggen: ‘We gaan nu douchen’, maar het proces in stappen uitvoert. Dus ik zei in plaats daarvan: ‘Kom maar met mij mee’. Ondertussen had ik alles al voorbereid: de zeep en een washandje lagen klaar, de warme douche stond aan. Door hem rustig mee te nemen, stapte hij vanzelf onder de douche. En hij vond het nog leuk ook! Mijn collega’s lukt het nu ook om hem te laten douchen. Ik vind het fijn als mijn collega’s van mij leren.”

Geduld en hard werken kan samengaan 

“De rust op onze afdeling zorgt voor een hele fijne sfeer. Het voelt niet als naar mijn werk gaan, maar meer als een tweede thuis. Waar wij de tijd nemen voor onze bewoners, krijgen we zelf ook de tijd om van elkaar te leren. En dat betekent dat we iedere dag beter voor de bewoners kunnen zorgen. Als een team, een soort familie. Die rust betekent overigens niet dat we niet hard werken. We zetten ons allemaal met passie in om het verschil te maken voor onze bewoners. Ik doe dit nu al 8 jaar bij het Anna, en als het aan mij ligt, blijf ik dat nog heel lang doen!”