Van pasgeboren baby’s tot honderdjarigen en alles daar tussenin: ze komen allemaal voorbij op een gemiddelde werkdag van Stacey. Ze is blij dat ze op de afdeling Bloedafname van het Anna met álle leeftijden werkt. “Mijn werk is zoveel meer dan alleen bloed afnemen. Iedere patiënt is anders en heeft een ander verhaal.”

Stacey prikt bloed voor onderzoek en doet dat voor patiënten van huisartsen, specialisten en verpleeghuizen. “In de ochtend kom ik vaak bij mensen thuis, want een aantal keer per week rijd ik de ‘thuisroute’. Die afwisseling is erg leuk. Het is belangrijk om sterk in je schoenen te staan, want je komt in allerlei situaties terecht. Laatst trof ik iemand aan die net voor mijn komst hard was gevallen. Dan probeer ik zo goed mogelijke eerste hulp te bieden.”

Afstemmen met je patiënt

Bij bloed afnemen komt nog véél meer kijken dan de juiste ader vinden. “Ik denk dat mensen onderschatten wat het inhoudt. Het is een gevoelskwestie. Neem bijvoorbeeld jonge kinderen, die zijn vaak onrustig. Dan trek ik alle toeters en bellen uit de kast om het een zo’n goed mogelijke ervaring te laten zijn. Maar er zijn ook mensen die ik een washandje geef en help met ademhalen. Iedere patiënt is anders en heeft een ander verhaal. Die variatie maakt mijn werk zo leuk.”

Anderen het vak leren

Een tijd terug merkte Stacey dat ze zich graag wilde ontwikkelen. Daarom is ze sinds dit jaar ook assessor en leert ze collega’s het vak. “Iedereen in het ziekenhuis die zorg verleent, moet zich om de zoveel tijd bij laten scholen om bekwaam en bevoegd te blijven. Bloed afnemen leer je niet op school maar in de praktijk, dus wij leiden hier onze eigen mensen op. Nieuwe collega’s van verschillende afdelingen worden bij ons geschoold, zodat ze de ‘venapunctie’ in de praktijk mogen uitvoeren.”

In een deuk liggen

De afdeling van Stacey bestaat uit bijna 30 collega’s van allerlei leeftijden. “We kunnen echt op elkaar bouwen. Als het nodig is, springt een ander zó voor me in. Verder zijn we heel open naar elkaar en lachen we veel.” Als het rustig is, ligt Stacey regelmatig in een deuk met haar collega’s achter de ontvangstbalie. “Dat kan hier, het Anna is klein en voelt heel persoonlijk. Dat merken patiënten ook!”